Znów trochę poważniej

W MIEJSCU

Nie sprzeciwiam się. Siedzę. Patrzę. Słucham.

Koncentruję się. Zbieram myśli, zbieram obrazy

w pamięci epizodycznej. Zapełniam się tym.

Czekam. Doczekam się.

Ważę każdą drobinkę. Każdy mało widoczny

element.

Zmieniają się rządy. I twarze, które nabierają

mnie od lat, nabierają cech starości. Czas

zimnym palcem rysuje wyraźne kreski.

Znam ten palec. Przychodzi do mnie

i tnie. I ślizga się

po wypłowiałych kolorach.

Nie sprzeciwiam się. Normalna kolej

rzeczy. Normalny pociąg

do śmierci.

Bez żadnych opóźnień.