SZUJE!!!

MAŁE SZU…

W każdej długości i szerokości,

w mroźnym i bardzo ciepłym klimacie,

gdzie dużo dobra i nie mniej złości,

tam gdzie się bawią i klepią pacierz.

W każdym zakątku naszego świata,

w którym zieloność pięknie kiełkuje,

w cud-metropoliach, małych powiatach,

w tłum zatopieni knują wciąż szuje.

Szuje się snują, węszą wokoło,

czują się świetnie w swej bezbarwności,

szuja – na pozór łagodny gołąb,

jednak jak hiena rozgryza kości.

Szuje kołują, by sępim wzrokiem

dusze i serca przeszyć bezgłośnie,

słyszą przez ściany, patrzą do okien,

gdy drzwi otwarte nie są na oścież.

Szuje łez krople z dala wyczują,

wiedzą gdzie słabość na atak czeka,

cóż – może warto zazdrościć szujom,

bo w lustrze ciągle widzą człowieka…