BŁYSKI

Tak. Tak. To prawda. Znowu zachowujemy się

jak nieludzie. Drapiemy się po plecach

i pomrukujemy tylko, i nic, zupełnie nic więcej.

Dusze wylatują z nas małymi porcjami,

są w kroplach potu i w ślinie.

Deszcz, który na nas pada, staje się lepszy

od tych płynnych dusz. Potem zachodzi

jakaś dziwna reakcja, szaro się robi wokoło.

I nagle słońce, i pewność, że to już wszystko.

Katharsis. Wypijamy wodę z kałuż,

zbieramy pierwiastki ciągle żywych

niewidzialności.

Iskam cię z resztek prozy i zgniatam je dokładnie

paznokciem śmierci. A ty uśmiechasz się

choć nie wiesz, że została już tylko pustka

i poezja.