PATOMORFOLOG PIOTR

Patomorfolog Piotr znając się na rzeczy do świeżych

zwłok podchodzi, świeże zwłoki ogląda i swym

zwyczajem ze zwłokami się wita świeżymi. „Szczęść wam

Boże, zwłoki” – mówi rozcinając ciszę dobrym słowem.

I zwłoki „Szczęść ci Boże, Piotrze” – mówią całą zastygłą

siłą pośmiertnego stężenia. Niewidzialna żyła porozumienia

drobiny myśli przewodzi. Zamknięta na skobel skóry

pusta świątynia gotuje się na otwarcie.

Patomorfolog Piotr na rzeczy się znając pacierz

zaczyna znak krzyża skalpelem czyniąc. „W Imię

Ojca i Syna” – rozwierają się bramy  świątyni

i ani żywego ducha tu już na wieki wieków.

Stęchłe bajoro choroby w swym lustrze twarz Piotra ukazuje,

a on przygląda się mu i w nim się przegląda i widzi.

I odpowiedź znajduje, powody istnienia zna i dowody

nieistnienia poznaje w mule dna prawdy brodząc.

I nagle piszczałki czystych organów wyrosłych ponad

chorobą wiotczejąc pasję grają, po raz ostatni z pasją

dźwięki wydają. Kończy się koncert, formalinowy żywot

się rozpoczyna, strużką światła pokazuje drogę.

Patomorfolog Piotr swoim zwyczajem zaszywa się w ciszy

modlitwę zakończywszy. Drobne krzyżyki nicią czyniąc

równomiernie oddycha innych oddechów nie oczekując.

I „Zostańcie z Bogiem zwłoki” – mówi.

I zwłoki „Zostańże z Bogiem Piotrze” – mówią chłodnym

echem wygasłej świątyni. Kończy się pierwsze spotkanie 

ostatnim spotkaniem zarazem będące. Lekarz ostatniego

kontaktu ostatni kontakt kończy.

Patomorfolog Piotr z pracy wychodzi jak z domu. Ciałem

uniform przechodnia wypełnia i „ Gdzie jest mój dom?” –

pyta. I jak prawdziwy przechodzień przechodzi obok,

kręgi zatacza i znaki krzyża językiem czyniąc

każdym oddechem wyznaje miłość.